Joker's Chronicles

Bir İngiliz firması olan Gallaher Group tarafından üretilen Silk Cut, (2000’lerde firma Japanese Tobaco tarafından satın alındı.) 1997’de İngiltere’de başlayan tütün yasağına hazırlanıyordu. Firma, reklamlarında logoyla birlikte mor bir ipek , kuşak ya da bir şekilde mor rengi kullanmaya başladı. Amaçları, logolarında bulunan mor rengini tüketici zihnine yerleştirmek, tüketici zihninde bu renkle anılmaktı. İşe yaradı. Tüketiciler artık mor ipek kumaşı Silk Cut logosuyla, dolayısıyla da markayla özdeşleştirmişlerdi bile. Yasak başladığında, şirket sigaradan ya da Silk Cut markasından hiç söz etmeden sadece mor ipek kumaşları kullanarak otoban billboardları hazırladı. Bir süre sonra yapılan bir araştırmada, tüketicilerin %98’i (nedenini tam söyleyemeseler de) bu ilanlarla Silk Cut arasında bağlantı kurmuştu. Kısacası masum görüntüler (at sırtındaki maskülen bir alfa erkeği, vahşi doğa, kırmızı tonlar ya da mor bir ipek kumaş), biz farkında bile olmadan bilinçaltımızda markayla ba

Gülen yüz, bilinçaltımıza etki ederek onu seçmemizi ya da olaya satış noktasında bakarsak “daha fazla” satın almamızı sağlıyor.  Bilinçaltı mesaj, bir ürün için gözden çıkaracağımız para miktarını bile etkiliyor. Martin Lindstrom buy.ology’de bunu şöyle anlatıyor; İki araştırmacı, 16 milisaniye aralıklarla yani gönüllülerin bilinçli bir şekilde algılayamayacağı bir sürede önlerinden geçirilen gülen ve somurtan yüz görüntülerinin teste katılan deneklerin bir meşrubata verecekleri para miktarını nasıl etkilediğini göstermiş. Denekler yanıp sönen gülen yüz ifadelerini gördüklerinde öfkeli yüz ifadesini izlemeye oranla bardaklarına daha çok meşrubat koymuşlar ve iki katı para ödemeye de hazır olduklarını söylemişler. Araştırmacılar bu duruma “bilinçsiz duygu” adını vermişler. Bunun anlamı şu; denekler anlık duygusal değişimler yaşıyor ama buna sebep olan şeyin ya da duygularındaki değişimin bilincinde değiller. Kısacası gülen yüzler bilinçaltımıza etki ederek onu seçmemizi ya

Lindstrom’un “Buy.ology” kitabından notlar aktarmaya devam; 66 yaşımıza geldiğimizde hepimiz yaklaşık 2 milyon dolayında TV reklamı izlemiş olacağız. Yani 6 yıl boyunca haftanın 7 günü günde 8 saat reklam izlemekten bahsediyorum. 1965’te sıradan bir tüketici izlediği reklamların %34 ’ünü hatırlıyordu. 1990’da bu oran %8 ’e inmiş. 2007’de Ac Nielsen, 1000 tüketici arasında telefonla bir araştırma yapmış. Sonuç şu: Ortalama bir kişi izlediği reklamların %2.21 ’ini anımsıyor. Peki neden? En önemli sebeplerin başında “medya saldırısı” altında olmamız geliyor. İlgimizi çekmeye çalışan o kadar çok şey var ki sonunda beynimiz filtre sistemlerini iyice sıkılaştırıyor, kendini giderek daha çok kapatıyor. Böylece bırakın birkaç gece öncesini, dün ne yediğimizi bile hatırlayamaz oluyoruz.

1975’te Pepsi “Pepsi’nin Meydan Okuması” adlı deneyi başlatır. Hem de iyi bir tanıtım kampanyasıyla. Deney basittir. Martin Lindstrom’un Buy.ology kitabından notları paylaşmaya devam; Dünyanın dört bir köşesinde yüzlerce Pepsi görevlisi, alışveriş merkezleri ve süpermarketlerde kurulan bankolarda  masanın başında toplanan meraklı insanlara  üzerinde herhangi bir işaret bulunmayan iki bardak uzatırlar. Bunlardan birinde Pepsi, diğerinde ise tahmin edebileceğiniz üzere Coca Cola vardır. Denekler bardaklardaki kolayı içtikten sonra kendilerine hangisini daha çok beğendikleri sorulur. Pepsi yöneticilerinin beklentisi, sonuçların umdukları gibi çıkması halinde yaklaşık 70 milyar dolarlık Amerikan meşrubat sektöründe Coca Cola’nın hakimiyetine son vermektir. Şirketin pazarlama bölümü sonuçları topladığında bir miktar şaşırsalar da hepsinin yüzleri güler. Çünkü gönüllülerin yarısından fazlası Pepsi’yi Coca Cola’ya tercih etmiştir. Artık herşey bitmiş, savaş kazanılmıştır. Demek ki